Terapia PNF niemowląt opiera się na wykorzystaniu ruchów naturalnych, przebiegających trójpłaszczyznowo, przypominających zwyczajne ruchy podczas normalnej aktywności. Jej powstanie zawdzięczamy współpracy neurofizjologia dr. Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott, którzy w 1946 roku w Kalifornii, wykorzystując najnowsze osiągnięcia medyczne, opracowali ten kompleksowy system terapeutycznego oddziaływania na dziecko.
W celu pobudzenia do pracy jak największej liczny grup mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego, terapia PNF wykorzystuje ruchy naturalne prowadzone wzdłuż skośnych osi ruchu. Za najważniejszy z nich, zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych, uważa się rotację, gdyż odpowiada ona za siłę oraz koordynację wykonywanego ruchu.
Terapia PNF polega przede wszystkim na aktywizacji nieuszkodzonych lub najsprawniejszych sfer ruchowych Pacjenta. Terapeuta uwzględnia także problemy sygnalizowane przez Pacjenta lub rodziców. Głównym celem terapii jest próba pozyskania aktywności motorycznej w uszkodzonych lub słabszych obszarach narządu ruchu za pomocą irradiacji, czyli przeniesienia pobudzenia.
W terapii PNF kluczową rolę odgrywa opór manualny, którego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który, jak wcześniej wspomniano, posiada trzy cechy i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. W terapii PNF wykorzystywane są techniki uczące ruchu oraz koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe i inne, w zależności od indywidualnych potrzeb Pacjenta. Cwiczenia funkcjonalne w terapii PNF prowadzi się na materacu, ucząc poprzez podnoszenie się, obracanie, chodzenie oraz usprawnianie funkcji wegetatywnych.
W terapii PNG bardzo kluczową rolę odgrywa opór manualny, którego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy cechy i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu oraz koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe, a także inne, które są typowe dla metody. Program ćwiczeń funkcjonalnych w terapii PNF prowadzi się na materacu, ucząc poprzez podnoszenie się, obracanie, chodzenie oraz usprawnianie funkcji wegetatywnych.
KORZYŚCI Z LECZENIA METODĄ PNF
- metoda przyjazna dla pacjenta, oparta na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji,
- wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką,
- możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji – zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych,
- wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego,
- niewielkie wymagania sprzętowe,
- duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych działań.