Augmentative and Alternative Communication
Komunikacja alternatywna i wspomagająca to zbiór metod, które stosuje się przy wspieraniu komunikacji osób mających trudności w porozumiewaniu się. Metody te dają możliwość osobom z trudnościami komunikacyjnymi wyrażać swoje potrzeby, preferencje, myśli, opinie, a w konsekwencji pomagają w nawiązywaniu relacji z innymi osobami.
Komunikacja może mieć charakter wspomagany np.: u dzieci z dysfazją rozwojową. W takim przypadku wprowadza się symbole (gesty i/lub znaki graficzne), które pomagają dziecku rozumieć język i coraz lepiej go używać, wspomagając tym samym proces nabywania mowy. Należy przy tym wyraźnie zaznaczyć, że znaki (najczęściej gesty) są używane równocześnie z mową, wzmacniając komunikaty słowne, ale nie zastępując ich. Komunikacja wspomagająca jest także pomocna w przypadku osób, które używają mowy, ale ich artykulacja jest niezrozumiała dla otoczenia (mózgowe porażenie dziecięce). W takiej sytuacji AAC pełni rolę uzupełniającą mowę. Natomiast komunikacja alternatywna przeznaczona jest dla osób, które nie mogą mówić (np. osoby z afazją motoryczną) lub nie używają mowy do komunikacji, często mając także problemy z rozumieniem mowy (osoby z autyzmem, upośledzeniem umysłowym, afazją sensoryczną). Celem oddziaływań w tym przypadku jest znalezienie takiej formy ekspresji, która stanie się dla osoby niemówiącej stałym sposobem na porozumiewanie się z otoczeniem. Najczęstszymi metodami stosowanymi w AAC są: MAKATON, PECS, GPS.
