Afazja rozwojowa

 

Afazja rozwojowa (niedokształcenie mowy o typie afazji) to specyficzne zaburzenie rozwoju językowego na tle nieprawidłowości ośrodkowego układu nerwowego. Diagnozę stawia neurolog , ewentualnie psychiatra w oparciu o opinię neurologopedy i badanie psychologiczne. Wskazana jest też kontrola słuchu.

Rozwój mowy u dzieci afatycznych jest z reguły bardzo opóźniony. W wieku 3 lat wypowiadają na ogół tylko kilka prostych słów i onomatopei, ewentualnie stosują mowę własną. W cięższych przypadkach stan ten przedłuża się nawet do 5 –7 roku życia, zwłaszcza w zaburzeniach ekspresji mowy. W związku z trudnościami w słownym porozumiewaniu się dzieci afatyczne włączają do komunikacji elementy niewerbalne, zwłaszcza gesty. Niekiedy leksyka zaczyna się rozwijać z mniejszym opóźnieniem  (ok. 2 r. ż.), ale stopniowo ujawniają się i długo utrzymują (jeszcze w okresie szkolnym) nieprawidłowości w zakresie różnych podsystemów języka: semantyki, fleksji, syntaktyki, fonologii, a także rozumienia np. trudniejszych konstrukcji logiczno-gramatycznych.

Przy braku wyraźnej patologii mózgowej nie należy diagnozy stawiać zbyt wcześnie (np. u 3- latków). Trudno bowiem przewidzieć, czy w przeciągu najbliższych kilku miesięcy mowa nie zacznie się rozwijać i wyrównywać.  Z drugiej strony niewychwycenie zaburzeń (zwłaszcza w zakresie słuchowego przetwarzania informacji) i brak właściwej interwencji może skutkować nasilaniem się trudności w komunikowaniu się, uczeniu , przyswajaniu treści programowych w szkole, opanowaniu czytania i pisania. Wtórnie mogą się pojawić również zaburzenia zachowania i emocji wynikające z frustracji i niezrozumienia problemów dziecka ze strony otoczenia.

Drogi Rodzicu ,jeśli masz wątpliwości, czy ten problem nie dotyczy Twojego dziecka, skonsultuj się z neurologopedą.

Mgr Anna Kurpaska

specjalista neurologopedii